Vandaag legden we aan in Port Louis, de hoofdstad van Mauritius.
Door de al eerder genoemde vertragingen zouden we pas om 13:30 uur aanleggen.
Omdat het weer vannacht meezat, werd het 1 uur eerder. Om 12:30 uur lagen we aan de kade.
Om 14:00 uur na het eten, zijn we naar het verzamelpunt voor onze excursie gegaan.
Na de paspoortcontrole in de bus en op weg naar de botanische tuin, een klein half uurtje rijden van de haven.
Her was een klein groepje met deze keer een goede gids. Hij legde de geschiedenis van het eiland goed uit.
Het was onbewoond totdat de Hollanders het ontdekten tijdens hun reizen naar de Oost (het toenmalige Nederlands Indië). Zij kwamen aan land voor voedsel, zo is de dodo aan zijn einde gekomen (uitgeroeid door de jacht). Na de Hollanders kwamen de Fransen. In hun bezettingstijd is de aanleg van de Botanische Tuin gestart. Rond 1810 namen de Engelsen bezit van het eiland in hun strijd tegen Napoleon.
Sinds 1969 is het eiland zelfstandig, maakt deel uit van het Britse Gemenebest. Begin 21e eeuw is het een republiek geworden.
De Nederlanders brachten slaven uit Madagascar en Mozambique om te werken. De Britten lieten hindoes uit India komen om te werken, niet als slaven.
Op het eiland wonen ca 1,5 miljoen mensen van diverse rassen en geloven. We zagen Hindoetempels, kerken. En volgens de gids zijn er ook moslims. Alles leeft vreedzaam bij en naast elkaar.
Arbeid is goedkoop. Men kent geen minimumloon, er is geen sociaal uitkeringsstelsel. Scholing, openbaar vervoer en gezondheidszorg is gratis.
De familie zorgt voor elkaar, wat in de praktijk betekent dat de ouders bij hun kinderen wonen.
Belangrijkste factoren voor de economie zijn het toerisme (jaarlijks ca. 30 cruiseschepen in het zomerseizoen (september tot juli) en de hotelgasten, uitvoer van ananas en textiel. Vroeger was de suikerrietindustrie ook belangrijk maar nu niet meer door internationale ontwikkelingen. Daarnaast de uitvoer van vis (tonijn) naar Japan en het bemensen van callcenters.
De voertaal is Engels, op school leert men Engels en Frans. Daarnaast wordt Creools gesproken (mengtaal van Engels, Frans en Nederlands).
Mauritius is een vulkaaneiland met een nog levende vulkaan. De laatste uitbarsting was ca. 60.000 jaar geleden
Na deze interessante weetjes bezochten we de Botanische tuin, op 2 na de grootste ter wereld.
We bezochten maar een klein deel. We troffen het want er staat een palmboom die naar eens in de 80 jaar bloeit en dat was nu het geval. De palm sterft na de bloei.
We zagen de bloedboom, levert medicijn (elke ochtend laat de bast een rode vloeistof lopen) tegen exceem. We zagen de victoriaanse lelies. Deze bladen worden zo groot dat er een kind van 2 kilo op kan liggen. In de tuin is ook een landschildpaddenkolonie. Worden zeer oud, meer als 100 jaar.
Na deze interessante tocht op weg naar de shops in het waterfront.
Onderweg nog een fabrieksstore aangedaan. Een winkel gekoppeld aan een textielfabriek waar merkkleding wordt gemaakt voor Australië, Europa e.d. De prijzen waren zeer Europees, een herenshirt voor € 100, een luxueuze damestasje voor € 500. Wij waren hier snel uitgekeken. Kleding was zodanig gepresenteerd, alles in zeer nette strakke stapeltjes, dat je niets durfde te pakken.
Helaas kwamen we in de spits terecht want om 17:00 uur sluiten winkels en kantoren.
Gelukkig bleven de meeste winkeltjes in het waterfront open voor ons. Nadat we uitgekeken waren, en er kwamen de nodige MSC bussen, was alles dicht.
We kochten enkele souveniertjes. De dodo is het nationale symbool, staat zelfs in het wapen van het eiland.
Terug op het schip bleek de olie-boot nog langszij te liggen. Deze legde aan om 13:00 uur en koppelde pas tegen 21:00 uur af. De bunkers op de Sinfonia zijn weer goed gevuld.
We vertrokken op weg naar Réunion rond 21:15 uur.
Na het eten weer gekaart. Helaas vandaag gingen we roemloos ten onder.
Marianne en Irmgard hebben hun eigen helicopterexcursie geregeld gekregen. Nog gedoe op het schip over de paspoorten want die moesten we weer inleveren. Ik was lastig want dan wil ik een ontvangstbewijs. En dat past eigenlijk niet in het systeem.
Maar het moet gezegd, als je erop staat, krijg je het reçu.
Het gedoe betrof het terugkrijgen. Marianne en Irmgard hebben het morgen nodig als ID-bewijs bij de helicopterhaven. En men kon niet aangeven wanneer we het terug zouden krijgen en wilden het ook niet apart aan hen teruggeven. Uiteindelijk kreeg iedereen zijn paspoort ‘s avonds in de hut afgeleverd.
Eind goed al goed zullen we maar zeggen.
Morgen gaan wij samen Réunion verkennen.
